Bu araştırmada bir kriz dönemi olarak adlandırılan COVID-19 Pandemisini ve sokağa çıkma kısıtlamasını yaşlıların nasıl algıladığı, değerlendirdiği ve gündelik hayatı nasıl deneyimlediği ortaya konmuştur. Çalışma ile 65 yaş üstü bireylerin, pandemi gibi durumlar söz konusu olduğunda bir taraftan haklarını gözeten, aynı zamanda farklı ihtiyaçlarına cevap veren sosyal politika ve hizmetlerin ortaya çıkmasına zemin oluşturabilecek betimsel bir analiz hedeflenmiştir. Türkiye’de pandemi dönemi politika ve uygulamalarının ve 65 yaş üstü bireylerin bakış açılarının karşılıklı olarak değerlendirilmesinde ve analizinde “iyi niyetli himaye” ve “ageism” kavramları açıklayıcı bir çerçeve olarak kullanılmıştır. Nitel yöntemle gerçekleştirilen çalışmada Türkiye’de Pandemi sürecinin ilk döneminde uygulanan kriz politikaları ve zorunlu kapatma kararı 65 yaş üstü yetişkinlerce bazı açılardan gerekli görülse de süreç ilerledikçe farklı açılardan eleştirilmiş ve yaşlıları korumaya yönelik iyi niyetli himayenin ayrımcılık olarak algılanan boyutları olduğu dile getirilmiştir. Katılımcılardan kamusal dilin ve uygulamaların sosyal medyada görülen yaşlılara karşı ayrımcı davranışların inşasına katkıda bulunduğunu ifade edenler olmuştur.